شفاعت کرد روزی شه به شاپور

که تا کی باشم از دلدار خود دور

بیار آن ماه را یک شب درین برج

که پنهان دارمش چون لعل در درج

من از بهر صلاح دولت خویش

نیارم رغبتی کردن به دو بیش

که ترسم مریم از بس ناشکیبی

چو عیسی برکشد خود را صلیبی

همان بهتر که با آن ماه دلدار

نهفته دوستی ورزم پری وار

اگر چه سوخته پایم ز راهش

چو دست سوخته دارم نگاهش

گر این شوخ آن پریرخ را ببیند

شود دیوی و بر دیوی نشیند

پذیرفتار فرمان گشت نقاش

که بندم نقش چین را در تو خوش باش

به قصر آمد چو دریائی پر از جوش

که باشد موج آن دریا همه نوش

حکایت کرد با شیرین سرآغاز

که وقت آمد که بر دولت کنی ناز

ملک را در شکارت رخش تند است

ولیک از مریمش شمشیر کند است

از آن او را چنین آزرم دارد

که از پیمان قیصر شرم دارد

بیا تا یک سواره برنشینیم

ره مشگوی خسرو بر گزینیم

طرب می ساز با خسرو نهانی

سر آید خصم را دولت چو دانی

بت تنها نشین ماه تهی رو

تهی از خویشتن تنها ز خسرو

به تندی بر زد آوازی به شاپور

که از خود شرم دارای از خدا دور

مگو چندین که مغزم را برفتی

کفایت کن تمام است آنچه گفتی

نه هر گوهر که پیش آید توان سفت

نه هرچ آن بر زبان آید توان گفت

نه هر آبی که پیش آید توان خورد

نه هرچ از دست برخیزد توان کرد

نیاید هیچ از انصاف تو یادم

به بی انصافیت انصاف دادم

از این صنعت خدا دوری دهادت

خرد ز این کار دستوری دهادت

بر آوردی مرا از شهریاری

کنون خواهی که از جانم بر آری

من از بی دانشی در غم فتادم

شدم خشک از غم اندر نم فتادم

در آنجان گر ز من بودی یکی سوز

به گیسو رفتمی راهش شب و روز

خر از دکان پالان گر گریزد

چو بیند جو فروش از جای خیزد

کسادی چون کشم گوهر نژادم

نخوانده چون روم آخر نه بادم

چو ز آب حوض تر گشتست زینم

خطا باشد که در دریا نشینم

چه فرمائی دلی با این خرابی

کنم با اژدهائی هم نقابی

چو آن درگاه را در خور نیفتم

به زور آن به که از در درنیفتم

ببین تا چند بار اینجا فتادم

به غمخواری و خواری دل نهادم

نیفتاد آن رفیق بی وفا را

که بفرستد سلامی خشک ما را

به یک گز مقنعه تا چند کوشم

سلیح مردمی تا چند پوشم

روانبود که چون من زن شماری

کله داری کند با تاجداری

قضای بد نگر کامد مرا پیش

خسک بر خستگی و خار بر ریش

به گل چیدن بدم در خار ماندم

به کاری می شدم دربار ماندم

چو خود بد کردم از کس چون خروشم

خطای خود ز چشم بد چه پوشم

یکی را گفتم این جان و جهانست

جهان بستد کنون دربند جانست

نه هرکس که آتشی گوید زبانش

بسوزاند تف آتش دهانش

ترازو را دو سر باشد نه یکسر

یکی جو در حساب آرد یکی زر

ترازوئی که ما را داد خسرو

یکی سر دارد آن هم نیز پر جو

دلم زان جو که خرباری ندارد

به غیر از خوردنش کاری ندارد

نمانم جز عروسی را در این سنگ

که از گچ کرده باشندش به نیرنگ

عروس گچ شبستان را نشاید

ترنج موم ریحان را نشاید

بسی کردم شگرفیها که شاید

که گویم وز توام شرمی نیاید

چه کرد آن رهزن خونخواره من

جز آتش پاره ای درباره من

من اینک زنده او با یار دیگر

ز مهر انگیخته بازار دیگر

اگر خود روی من روئیست از سنگ

در او بیند فرو ریزد ازین ننگ

گرفتم سگ صفت کردندم آخر

به شیر سگ نپروردندم آخر

سگ از من به بود گر تا توانم

فریبش را چو سگ از در نرانم

شوم پیش سگ اندازم دلی را

که خواهد سگ دل بی حاصلی را

دل آن به کو بدان کس وا نبیند

که در سگ بیند و در ما نه بیند

مرا خود کاشکی مادر نزادی

و گر زادی بخورد سگ بدادی

بیا تا کژ نشینم راست گویم

چه خواریها کز او نامد برویم

هزاران پرده بستم راست در کار

هنوزم پرده کژ می دهد یار

شد آبم و او به موئی تر نیامد

چنان کابی به آبی بر نیامد

چگونه راست آید رهزنی را

که ریزد آبروی چون منی را

فرس با من چنان در جنگ راند است

که جای آشتی رنگی نماند است

چو ما را نیست پشمی در کلاهش

کشیدم پشم در خیل و سپاهش

ز بس سر زیر او بردن خمیدم

ز بس تار غمش خود را ندیدم

دلم کورست و بینائی گزیند

چه کوری دل چه آن کس کو نه بیند

سرم می خارد و پروا ندارم

که در عشقش سر خود را بخارم

زبانم خود چنین پر زخم از آنست

که هرچ او می دهد زخم زبانست

سزد گر با من او همدم نباشد

ز کس بختم نبد زو هم نباشد

بدین بختم چنو همخوابه باید

کز او سرسام را گرمابه پاید

دلم می جست و دانستم کز ایام

زیانی دید خواهم کام و ناکام

بلی هست آزموده در نشانها

که هر کش دل جهد بیند زیانها

کنونم می جهد چشم گهربار

چه خواهم دید بسم الله دگربار

مرا زین قصر بیرون گر بهشت است

نباید رفت اگر چه سرنبشت است

گر آید دختر قیصر نه شاپور

ازین قصرش به رسوائی کنم دور

به دستان می فریبندم نه مستم

نیارند از ره دستان به دستم

اگر هوش مرا در دل ندانند

من آن دانم که در بابل ندانند

سر اینجا به بود سرکش نه آنجا

که نعل اینجاست در آتش نه آنجا

اگر خسرو نه کیخسرو بود شاه

نباید کردنش سر پنجه با ماه

به ار پهلو کند زین نرگس مست

نهد پیشم چو سوسن دست بر دست

و گر با جوش گرمم بر ستیزد

چنان جوشم کز او جوشن بریزد

فرستم زلف را تا یک فن آرد

شکیبش را رسن در گردن آرد

بگویم غمزه را تا وقت شبگیر

سمندش را به رقص آرد به یک تیر

ز گیسو مشک بر آش فشانم

چو عودش بر سر آتش نشانم

ز تاب زلف خویش آرم به تابش

فرو بندم به سحر غمزه خوابش

خیالم را بفرمایم که در خواب

بدین خاکش دواند تیز چون آب

مرا بگذار تا گریم بدین روز

تو مادر مرده را شیون میاموز

منم کز یاد او پیوسته شادم

که او در عمرها نارد به یادم

ز مهرم گرد او بوئی نگردد

غم من بر دلش موئی نگردد

گر آن نامهربان از مهر سیر است

زمانه بر چنین بازی دلیر است

شکیبائی کنم چندان که یک روز

درآیداز در مهر آن دل افروز

کمند دل در آن سرکش چه پیچم

رسن در گردن آتش چه پیچم

زمینم من به قدر او آسمان وار

زمین را کی بود با آسمان کار

کند با جنس خود هر جنس پرواز

کبوتر با کبوتر باز با باز

نشاید باد را در خاک بستن

نه باهم آب و آتش را نشستن

چو وصلش نیست از هجران چه ترسم

تنی نازنده از زندان چه ترسم

بود سرمایه داران را غم بار

تهیدست ایمن است از دزد و طرار

نه آن مرغم که بر من کس نهد قید

نه هر بازی تواند کردنم صید

گر آید خسرو از بتخانه چین

ز شورستان نیابد شهد شیرین

اگر شبدیز توسن را تکی هست

ز تیزی نیز گلگون را رگی هست

و گر مریم درخت قند کشته است

رطب های مرا مریم سرشته است

گر او را دعوی صاحب کلاهی است

مرا نیز از قصب سربند شاهی است

نخواهم کردن این تلخی فراموش

که جان شیرین کند مریم کند نوش

یکی درجست و دریا در کمین یافت

یکی سرکه طلب کرد انگبین یافت

همه ساله نباشد سینه بر دست

به هرجا گرد رانی گردنی هست

نبودم عاشق ار بودم به تقدیر

پشیمانم خطا کردم چه تدبیر

مزاحی کردم او درخواست پنداشت

دروغی گفتم او خود راست پنداشت

دل من هست از این بازار بی زار

قسم خواهی به دادار و به دیدار

سخن را رشته بس باریک رشتم

و گرچه در شب تاریک رشتم

چنین تا کی چو موم افسرده باشم

برافروزم و گر نه مرده باشم

به نفرینش نگویم خیر و شر هیچ

خداوندا تو می دانی دگر هیچ

لب آنکس را دهم کو را نیاز است

نه دستی راست حلواکان دراز است؟

بهاری را که بر خاکش فشانی

از آن به کش برد باد خزانی

گرفتار سگان گشتن به نخجیر

به از افسوس شیران زبون گیر

بیا گو گر منت باید چو مردان

به پای خود کسی رنجه مگردان

هژبرانی که شیران شکارند

به پای خود پیام خود گذارند

چو دولت پای بست اوست پایم

به پای دیگران خواندن نیایم

به دوش دیگران زنبیل سایند؟

به دندان کسان زنجیر خایند؟

چه تدبیر از پی تدبیر کردن

نخواهم خویشتن را پیر کردن

به پیری می خورم؟ بادم قدح خرد

که هنگام رحیل آخور زند کرد

به نادانی در افتادم بدین دام

به دانائی برون آیم سرانجام

مگر نشنیدی از جادوی جوزن

که داند دود هر کس راه روزن

مرا این رنج و این تیمار دیدن

ز دل باید نه از دلدار دیدن

همه جا دزد از بیگانه خیزد

مرا بنگر که دزد از خانه خیزد

به افسون از دل خود رست نتوان

که دزد خانه را دربست نتوان

چو کوران گر نه لعل از سنگ پرسم

چرا ده بینم و فرسنگ پرسم

دل من در حق من رای بدزد

به دست خود تبر بر پای خود زد

دلی دارم کز او حاصل ندارم

مرا آن به که دل با دل ندارم

دلم ظالم شد و یارم ستمکار

ازین دل بی دلم زین یار بی یار

شدم دلشاد روزی با دل افروز

از آن روز اوفتادستم بدین روز

غم روزی خورد هرکس به تقدیر

چو من غم روزی اوفتادم چه تدبیر

نهان تا کی کنم سوزی به سوزی

به سر تا کی برم روزی به روزی

مرا کز صبر کردن تلخ شد کام

سزد گر لعبت صبرم نهی نام

اگر دورم ز گنج و کشور خویش

نه آخر هستم آزاد سر خویش

نشاید حکم کردن بر دو بنیاد

یکی بر بی طمع دیگر بر آزاد

وزان پس مهر لولو بر شکر زد

به عناب و طبرزد بانگ بر زد

که گر شه گوید او را دوست دارم

بگو کاین عشوه ناید در شمارم

و گر گوید بدان صبحم نیاز است

بگو بیدار منشین شب دراز است

و گر گوید به شیرین کی رسم باز

بگو با روزه مریم همی ساز

و گر گوید بدان حلوا کشم دست؟

بگو رغبت به حلوا کم کند مست

و گر گوید کشم تنگش در آغوش

بگو کاین آرزو بادت فراموش

و گر گوید کنم زان لب شکرریز

بگو دور از لبت دندان مکن تیز

و گر گوید بگیرم زلف و خالش

بگو تا هانگیری هاممالش

و گر گوید نهم رخ بر رخ ماه

بگو با رخ برابر چون شود شاه

و گر گوید ربایم زان زنخ گوی

بگو چوگان خوری زان زلف بر روی

و گر گوید به خایم لعل خندان

بگو از دور می خور آب دندان

گر از فرمان من سر برگراید

بگو فرمان فراقت راست شاید

فراقش گر کند گستاخ بینی

بگو برخیزمت یا می نشینی

وصالش گر بگوید زان اویم

بگو خاموش باشی تا نگویم

فرو می خواند ازین مشتی فسانه

در او تهدیدهای مادگانه

عتابش گرچه می زد شیشه بر سنگ

عقیقش نرخ می برید در جنگ

چو بر شاپور تندی زد خمارش

ز رنج دل سبک تر گشت بارش

به نرمی گفت کای مرد سخنگوی

سخن در مغز تو چون آب در جوی

اگر وقتی کنی بر شه سلامی

بدان حضرت رسان از من پیامی

که شیرین گوید ای بدمهر بدعهد

کجا آن صحبت شیرین تر از شهد

مرا ظن بود کز من برنگردی

خریدار بتی دیگر نگردی

کنون در خود خطا کردی ظنم را

که در دل جای کردی دشمنم را

ازین بیداد دل در داد بادت

ز آه تلخ شیرین یاد بادت

چو بخت خفته یاری را نشائی

چو دوران سازگاری را نشانی

بدین خواری مجویم گر عزیزم

خط آزادیم ده گر کنیزم

ترا من همسرم در هم نشینی

به چشم زیر دستانم چه بینی

چنین در پایه زیرم مکن جای

وگرنه بر درت بالا نهم پای

به پلپل دانه های اشک جوشان

دوانم بر در خویشت خروشان

نداری جز مراد خویشتن کار

نباید بود ازینسان خویشتن دار

چو تو دل بر مراد خویش داری

مراد دیگران کی پیش داری

مرا تا خار در ره می شکستی

کمان در کار ده ده می شکستی

بخار تلخ شیرین بود گستاخ

چو شیرین شد رطب خار است بر شاخ

به باغ افکندت پالود خونم

چو بر بگرفت باغ از در برونم

نگشتم ز آتشت گرم ای دل افروز

به دودت کور می کردم شب و روز

جفا زین بیش؟ که اندامم شکستی

چو نام آور شدی نامم شکستی

عمل داران چو خود را ساز بینند

به معزولان ازین به باز بینند

به معزولی به چشمم در نشستی

چو عامل گشتی از من چشم بستی

به آب دیده کشتی چند رانم

وصالت را به یاری چند خوانم

چو بی یار آمدی من بودمت یار

چو در کاری نباشد با منت کار

چو کارم را به رسوائی فکندی

سپر بر آب رعنائی فکندی

برات کشتنم را ساز دادی

به آسیب فراقم باز دادی

نماند از جان من جز رشته تائی

مکش کین رشته سر دارد به جائی

مزن شمشیر بر شیرین مظلوم

ترا آن بس که راندی نیزه بر روم

چو نقش کارگاه رومیت هست

ز رومی کار ارمن دور کن دست

ز باغ روم گل داری به خرمن

مکن تاراج تخت و تاج ارمن

مکن کز گرمی آتش زود خیزد

وز آتش ترسم آنگه دود خیزد

هزار از بهر می خوردن بود یار

یکی از بهر غم خوردن نگهدار

مرا در کار خود رنجور داری

کشی در دام و دامن دور داری

خسک بر دامن دوران میفشان

نمک بر جان مهجوران میفشان

ترا در بزم شاهان خوش برد خواب

ز بنگاه غریبان روی بر تاب

رها کن تا در این محنت که هستم

خدای خویشتن را می پرستم

به دام آورده گیر این مرغ را باز

دیگر باره به صحرا کرده پرواز

مشو راهی که خر در گل بماند

ز کارت بی دلان را دل بماند

مزن آتش در این جان ستمکش

رها کن خانه ای از بهر آتش

در این آتش که عشق افروخت بر من

دریغا عشق خواهد سوخت خرمن

غمت بر هر رگم پیچید ماری

شکستم در بن هر موی خاری

نه شب خبسم نه روز آسایشم هست

نه از تو ذره ای بخشایشم هست

صبوری چون کنم عمری چنین تنگ

به منزل چون رسم پائی چنین لنگ

ز اشک و آه من در هر شماری

بود دریا نمی دوزخ شراری

در این دریا کم آتش گشت کشتی

مرا هم دوزخی خوان هم بهشتی

وگرنه بر در دوزخ نهانی

چرا می جویم آب زندگانی

مرا چون بد نباشد حال بی تو؟

که بودم با تو پار امسال بی تو

ترا خاکی است خاک از در گذشته

مرا آبی است آب از سر گذشته

بر آب دیده کشتی چند رانم

وصالت را به یاری چند خوانم

همه کارم که بی تو ناتمام است

چنین خام از تمناهای خام است

نه بینی هر که میرد تا نمیرد

امید از زندگانی برنگیرد

خرد ما را به دانش رهنمون است

حساب عشق ازین دفتر برون است

بر این ابلق کسی چابک سوار است

که در میدان عشق آشفته کار است

مفرح ساختن فرزانگان راست

چو شد پرداخته دیوانگان راست

به عشق اندر صبوری خام کاری است

بنای عاشقی بر بی قراری است

صبوری از طریق عشق دور است

نباشد عاشق آنکس کو صبور است

بدینسان گرچه شیرین است رنجور

ز خسرو باد دایم رنج و غم دور

چو بر شاپور خواند این داستان را

سبک بوسید شاپور آستان را

که از تدبیر ما رای تو بیش است

همه گفتار تو بر جای خویش است

وزان پس گر دلش اندیشه سفتی

سخن با او نسنجیده نگفتی

سخن باید بدانش درج کردن

چو زر سنجیدان آنگه خرج کردن